Sprookje.

Er was eens een jonge moeder die heel blij was met haar kindjes. Toch zag ze erg uit naar de tijd dat ze groot zouden zijn.
Terug wat meer tijd en ruimte voor zichzelf.
Allerlei grootse plannen spookten door haar hoofd.
Zo ging de tijd langzaam maar zeker zijn weg.
De kindjes werden stilaan groot en de moeder een tikje ouder.
Eerst gingen ze alleen tot aan de overkant van de straat.
Maar jaar na jaar gingen ze meer en verder weg.
Ze ontdekten het leven en vlogen tussendoor af en toe terug in het nest.
Moeder zorgde altijd voor eten, de was en plas en een luisterend oor.
Nu had ze tijd, en toch was er iets...
Soms miste ze die enthousiaste verhalen van de kleine kindjes.
Koude voetjes op de vroege morgen bij in bed.
Een klein, onzeker handje aan de schoolpoort.
Samen de fiets op en de eendjes brood geven.
Zwemmen op zondagmorgen.
Er kwamen heel veel andere, mooie dingen in de plaats.
Soms was de moeder boos omdat er weinig tijd was voor elkaar.
Maar zoals elk sprookje eindigt dit ook met een mooi einde,
dat moeder en kindjes voor altijd en eeuwig verbonden zijn.