Respect.

Respect... dacht ik toen ik haar ophaalde.
Haar ogen doen moeilijk en daarom ziet ze bijna niet in het donker.
Te voet gaat niet vanwege die zware schoenen die nooit de weg gaan die ze wil.
Een auto is onmogelijk omdat ze maar 1 hand heeft die meewerkt.
Met de taxi is ook bijna niet te doen omdat ze niet kan praten.
Dus... waarom zo ik geen ommetje maken en haar even met de auto oppikken?
Als ik aanbel staat ze al klaar en geeft een teken dat ik even binnen moet komen.
Onberispelijk, netjes, proper en gezellig... denk ik zo de ruimte inkijkend.
Ze wijst de schilderijen aan en geeft een teken dat ze die zelf gemaakt heeft.
De gedachte laat me niet los. Hoe doet ze het in godsnaam, hoe krijgt ze het allemaal zo netjes voor elkaar?
Kort geleden kwamen we erachter dat we in hetzelfde jaar geboren zijn.
Raar maar waar, dat schept een band.
Als ik mijn leven met dat van haar vergelijk... eigenlijk geen vergelijk want alles is anders.
Eerlijk gezegd zou ik niet met haar willen ruilen.
In haar leven is niets vanzelf gegaan.
Een sterke levensdrang drijft haar verder, elke dag opnieuw.
Na de cursus rijden we terug richting haar huis.
We zien elkaar een paar weken niet omdat ze moet geopereerd worden... voor de zoveelste keer.
Wanneer ze uitstapt geef ik haar een knuffel en doet ze een teken met haar hand boven haar hoofd.
Ik vraag wat bedoel je...terug dat teken, ben je het beu allemaal... vraag ik voorzichtig?
Ze schudt heftig haar hoofd.
Ik begrijp je zeg ik zachtjes en dan nemen we afscheid.
Het blijft door mijn hoofd spoken.
Thuisgekomen steek ik de dagelijkse kaarsjes aan en doe een wens voor haar.
Of hij in vervulling zal gaan... dat is de grote vraag...