Met een grote ijzeren kar vol was en veel lawaai, kom ik de gang in. Nog vlug vooraleer de mensen van de huishoudelijke dienst alles komen ophalen. Een paar dagen later keert alles gewassen en gestreken terug.
Op het einde van diezelfde gang zie ik ze zitten. Innig omstrengelt. Alleen maar ogen en oren voor elkaar. Zij zingt een liedje en met zijn schuine hoofdje zie ik hem luisteren. Ondertussen kwijlt hij op zijn slab. En elke keer veegt zij met haar zakdoek over zijn mondje. Dan lacht hij.
Acht jaar is hij en onlangs opgenomen in de instelling. Zijn moeder komt elke avond langs. Voor een liedje en een knuffel voor het slapen.
Het beeld laat me niet los.
Ook al weet zo’n moeder dat haar kind nooit voor zichzelf kan zorgen, toch moet zij het nu al loslaten. De zorg gedeeltelijk uit handen geven en hopen dat anderen haar taak met hart en ziel overnemen. Al weet zij heel erg zeker dat zij onvervangbaar is. Dat niemand het zo goed zal doen als zij.
Dan zie ik mezelf staan. Ik, die uiteindelijk al zoveel tijd meer heb gehad. Om te wennen en te oefenen op de loslaatkoord. Daarop balanceer ik om niet te vallen en me verdomd zeer te doen.
Hij geniet ervan, zeg ik als ik hen voorbijloop, en excuseer me ineens ook voor het lawaai. Ze lacht. Daarna zingt en wiegt ze verder…
5 opmerkingen:
Wat moet dat moeilijk voor die moeder zijn, ook al doen de verplegers nog zo hun best, je wil het toch het liefste zelf doen.
Een traan, begot. Zowel van de ontroerende schoonheid als van de intriestheid die uit dit stuk spreekt. Geen grotere roeping dan het moeder-zijn, denk ik verder.
Mooi!
Als je kind een beperking heeft moet dat loslaten nog duizenden keren moeilijker zijn, vermoed ik.
wat een ontroerend mooi.....en wat ontroerend triest.....
een tweerichtingsverkeer is dat zingen en wiegen
Umi kan 't weten
Een reactie posten