Al jaren luister ik zonder veel te zeggen. Het gaat vooral over haar ongelukkig huwelijk. Ze leven apart onder één dak. Hij zwijgt altijd. Wanneer ze, als de emmer weer eens overloopt, haar nood klaagt, haalt hij zijn schouders op en lacht. Een lach getekend door onmacht.
Zolang ik me herinner gaat het al zo. Toch hebben ze, vraag me niet hoe en ten koste van wat, een weg gevonden om samen te leven. De laatste tijd merk ik het aan de sfeer die er hangt. Ik ben namelijk heel gevoelig voor sferen. Vandaag was het er zelfs… gemoedelijk.
Ze klopt op het open plaatsje in de zetel. Ik ga naast haar zitten. We vertellen en luisteren. Ieder om beurt. Ondertussen geurt de koffie op het bijzettafeltje. Bij het afscheid lopen we door de tuin. Langs de grote vogelkooi, met de Japanse nachtegaal. Hij heeft maar één oog, de arme vogel. In de mand legt ze verse paprika’s, sla, komkommer en een grote tros druiven. Allemaal uit de eigen groentetuin.
Als ik de oprit af rijd staat ze te zwaaien aan het keukenraam.
Ik steek mijn arm uit het raam en zwaai terug.
Gemoedelijk ja, dat is het…
6 opmerkingen:
'k Veronderstel dat "hij" niet thuis was?
Als ze er beiden vrede mee hebben nu en niet meer voor zichzelf wensen ih leven... dan kan het voldoende zijn.
Toch klinkt het eenzaam...
They settle for the convenience...lekker makkelijk, hoeven ze geen knopen door te hakken, moeten ze hun leven niet herinrichten.
Ieder is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen leven. Dus als zij beiden hier genoegen mee nemen, wie zijn wij dan om te oordelen? Als zij op deze manier gelukkig zijn, dan is het goed. Als dat niet het geval is, dan zal er iets moeten gebeuren.
Maar nogmaals, wie zijn wij om te oordelen?
En toch...
Een reactie posten