Voor het eerst.

In de donkerte van een nog slapende morgen tast ik in de kruidentuin.
Ik wrijf aan de plant en ruik de kruidige geur van verse salie.
Het verdwijnt in een grote kop met heet water en een stuk gember.
Dit allemaal om vijf uur ’s morgens.
Grote zoon heeft pukkelpop keelpijn op zijn eerste werkdag.
Doet deugd, mompelt hij schor. Dan is hij weg.
Ik zie een lichte spanning in zijn ogen.

Iets jonger dan hij was ik toen ik mijn eerste job kreeg.
Na negen maanden dicht bij elkaar gaf ik de zorg voor grote zoon een beetje uit handen.
Het was de eerste keer loslaten, later bleek zeker niet voor het laatst.
Op de fiets deed ik hem naar het kinderdagverblijf.
De eerste dagen draaide ik op automatische piloot.
Telde op het werk de uren af. Ik herinner me het constante gevecht binnenin.
Blij met de job en het contact buitenshuis, maar ik miste mijn guitige peuter.
Sneller dan ik dacht vonden we een evenwicht.
Elke dag na het werk werd hij onderworpen aan de knuffels die ik overdag opspaarde.

Nu is hij dus ook aan het werk.
Zo gaat de tijd met je op de loop, zonder dat je het zelf beseft.
Vanavond zorg ik voor gezonde spijs en drank.
En ben heel benieuwd naar zijn verhaal...