Carry Slee.

Halverwege de lagere school waren grote en kleine zoon absoluut fan van haar verhalen. Herkenbaar en op maat van opkomende pubers. ‘Kilometers cola en knetterende ruzie’ was één van de favorieten.

Pas later ontdekte ik ook haar romans voor volwassenen.
In ‘Moederkruid’ beschrijft ze de pijn van het opgroeien in onveiligheid vanuit de ogen van een kind. Zelf is ze opgegroeid met een moeder die geestesziek is. Door verhalen te fantaseren en ze op te schrijven kon ze ontsnappen aan de werkelijkheid. Volgens haar werd daar de kiem gelegd voor haar schrijverschap.

Al vijf jaar blinkt het bij mijn favorieten in de boekenkast.
Haar stijl is puur met eenvoudige, korte zinnen.
Ze heeft het talent om met weinig woorden veel te zeggen.
In één ruk las ik ‘De toegift’ uit.

Dit las ik op de achterkant:
In de toegift beschrijft Carry Slee op indringende wijze de relatie tussen een jonge vrouw en haar twee geliefden. Ze zijn door de pijn in hun jeugd met elkaar verbonden, totdat de jonge vrouw voor zichzelf kiest. Ze ontdekt de liefde en het schrijverschap. Ze trekt zich terug in de veilige wereld van haar boeken, maar door het verlangen naar intimiteit en angst voor afwijzing komt de relatie met haar uitgever onder druk te staan.

Korte hoofdstukken met een duidelijke boodschap rijgen het boek aan elkaar.
Naar mijn eigen interpretatie een deel biografisch en een deel fantasie.
Deze mengeling lijkt me ideaal om te schrijven.
Vanavond fiets ik naar de bibliotheek en ga op zoek naar de andere twee romans.
Sommige zinnen dwalen door mijn hoofd.
Schrijven om te ontsnappen…