Plannen.

De beukenboom blijft staan. Daar zijn we zeker van. De mussen die erin zitten kwetteren aan het begin van elke lente wil ik voor geen goud missen. Zijn gebladerte is rond gesnoeid. Jaar na jaar loopt zijn leven van het ene seizoen naar het andere. Hij blijft dus zeker staan.

Dan heb je nog de rozemarijnstruik. Helemaal uit de hand gelopen. Een massale hoeveelheid aroma als je er dichtbij staat. Die wil ik ook houden.

Ik wil ook eenvoud, zelfs een beetje strak. Vooral niet arbeidsintensief. Het moet ook een beetje zuiders ogen. Met geelzand en stenen. Een rode beukenhaag zal voor het contrast moeten zorgen.

Er moet dus heel veel weg. De klimop die alles overwoekert. Het riet dat we ooit eens kregen zullen we met harnas en zwaard te lijf moeten gaan. Stenen moeten worden opgebroken. Een nieuw pad wordt uitgestippeld, letterlijk dan.

Aan het begin van mijn drie weken lange vakantie zitten we met de plannen van onze voortuin aan tafel. De neef van de huisgenoot erbij. Hij is tuinarchitect. De juiste man om onze wilde plannen in goede banen te leiden. Met een tas koffie in de hand herlees ik in de ochtendzon wat ik geschreven heb. Klinkt goed… Vooral dat ene zinnetje: drie lange weken vakantie!