We zitten samen te eten tijdens de pauze. Er klonk al een paar keer een diepe zucht. Het was duidelijk dat er haar iets dwars zat. Ik vroeg het dan maar op de vrouw af.
Het valt me allemaal wat zwaar de laatste tijd, verteld ze me. Altijd alleen met die twee kinderen. Fulltime uit werken. Mijn ouders die zorgbehoevend worden. Zij hebben mij ook altijd geholpen en nu is er een gevoel van verplichting tegenover hen. Het ergste aan mezelf vind ik dat ik alles zo perfect wil doen.
Een deel van haar verhaal herken ik. Maar als ze begint op te sommen wat er allemaal perfect moet zijn voel ik absoluut geen lotgenootschap meer.
Ik kan niet gaan slapen als de lepels in de besteklade niet allemaal hetzelfde liggen. Als de huiskamer gepoetst is ga ik in de garage naar het toilet om er niet door te moeten stappen. Mijn poetsvrouw heeft altijd een uur vroeger gedaan omdat er geen werk is, ik poets al voor ze komt. Zo kan ik blijven opnoemen.Het is sterker dan mezelf.
Ik vraag me in stilte af of ik meer kan doen dan luisteren . Nadat de waterval gestopt is vertel ik van mijn soms chaotische huishouden. Helemaal niet zo perfect… integendeel zelfs. Ik zeg ook dat ik het eigenlijk niet erg vind. Bij ons leven we meer ontspannen, ik heb het losgelaten dat het niet altijd is zoals ik het zou willen.
Ik hoop dat het me ooit lukt, hoor ik haar zeggen. Zenuwachtig staat ze op omdat ze al zo lang aan het woord is. Diep ademhalen zeg ik en lach haar tegemoet… je hebt gelijk…en tegelijk ontspannen haar mondhoeken en lacht ze mee!
9 opmerkingen:
Het leven is meer dan het huishouden alleen! En niemand zal vies kijken als het bestek niet geordend in de lade ligt - en dan nog, je leeft niet voor de goedkeuring van anderen... Heel erg dat dit voor sommige mensen nogal moeilijk blijkt.
heb deze week mijn huis 'op mijn manier' opgeruimd, omdat een lieve tante op de poezen komt passen als wij naar Frankrijk gaan. Als ik met de ogen van mijn moeder kijk klopt er nog helemaal niets van, maar gelukkig zijn mijn ogen veel milder ;) joepie vakantie.
Hopelijk vind ze voor zichzelf een evenwicht tussen het huishouden goed doen en de perfectie...
Oei, dat klinkt als iemand die serieus met zichzelf in de knoop zit.
Dwangneurose... Wat zij te veel heeft, heb ik wat te weinig. Maar misschien toch liever zo ;)
Ik herken me in de reactie van Kris. Ook diepe zucht...
Ik had dat vroeger ook. Maar nu is het voorbij, het nieuwe oude huis leent er zich niet toe. En het is allemaal niet zo belangrijk meer. Hopelijk ontdekt zij dat ook.
Oeps, geen tijd om verder te lezen, ik moet nog dringend strijken, rondslingerende kleren, boeken, briefjes, tekeningen van de kinderen, een stukje speelgoed en de poes netjes opruimen... Niet ! Morgen komt nog een dag en dan ben ik zelfs niet thuis om er last van te hebben. Ik heb deze voormiddag wel gekuist wat echt wel nodig was na het bezoek van gisteren.
Mja... perfectionisten, ik zal ze nooit snappen. Hoe zwaar om het jezelf zo moeilijk te maken.
Een reactie posten