Het park.

Door een erehaag van bloeiende lindebomen stappen we het park binnen. De geur van de bloesems omarmt ons. Zachtjes wiegen de grote bomen hun troostend ritme. Heimwee overvalt me. Herinneringen aan, het lijkt wel, een ander tijdperk.

Met grote en kleine zoon trok ik veel naar dit park, bij gebrek aan een eigen tuin. Alles was aanwezig voor een namiddag amusement. De grote speeltuin die nu volledig gerenoveerd is.Eerlijk gezegd vind ik het geen verbetering. Hoge stalen hekken omringen de speeltuigen. Allemaal nog glanzend nieuw. Wanneer we verder wandelen passeren we het treinspoor. Grote mensen met als hobby treintje rijden laten kleine kinderen meegenieten. Het grote standbeeld, als aandenken aan de slachtoffers van de wereldoorlogen, staat nog altijd als blikvanger op het kleine kruispunt. We gaan verder richting het kleine dierenpark. Een Marokkaanse vrouw geeft brood aan de eendjes samen met haar gehandicapte zoon. Hij maakt veel lawaai. Liefdevol legt ze haar arm over zijn schouder om hem te kalmeren. Hier stapten wij meestal van de fiets en zette ik mij op het bankje. Aan de grote vijver zitten de vissers.In het midden viert het water al jaren feest en spuit een hoge straal richting zon.

Ik droom weg en zie me nog rijden op mijn fiets met twee stoeltjes. Ze waren feloranje, als een appelsien. Het lijkt allemaal zolang geleden. Toch ben ik blij met de tijd die verder tikt. Heimwee naar mooie dingen kan je overvallen als een onweersbui op een zwoele zomerdag.
Erin baden kan heerlijk zijn…