Het was een warme augustusnacht. Twaalf jaar geleden. De telefoon rinkelt me uit mijn eerste slaap. Ik denk dat het zover is, klinkt het heel rustig aan de andere kant van de lijn. Ik vraag en zeg niet veel. Ik kom eraan, antwoord ik en leg dan de telefoon neer.

Negen maanden eerder had ze me gevraagd of ik haar wilde bijstaan. Ik vond het een eer om bij een geboorte aanwezig te zijn en moest hier allicht niet over nadenken. Nu was het dan zover. Samen komen we aan in het ziekenhuis. Geen bewuste keuze van haar maar door de omstandigheden wel verstandig. Deze vrouw in die periode was een zegen geweest. Rustig installeren we ons. Uur na uur zie ik haar helemaal opgaan in een andere wereld. Ik sta erbij en kijk ernaar. Draag washandjes aan, lees een boek voor, een lach en een traan wisselen elkaar af. Op het einde de grote stilte, stilte voor een groot wonder. Ik ben erg onder de indruk van de kracht waarmee ze dit alles draagt. Dan is er dat grote moment. Een oerkreet galmt door de bevallingsruimte. Nieuw leven geboren. Het kleine jongentje dat vanaf het eerste moment mijn hart gestolen heeft.

Ondertussen is die kleine baby een puber aan het worden. Dat besefte ik toen hij gisteren nieuwe kleren koos als verjaardagscadeau. De babbel daarna boven een lekker broodje was ook op niveau. Heel de week is hij dus op logement. Op mijn vraag wat hij allemaal wilde doen zei hij heel serieus: gewoon hier thuis vakantie houden…en dat gaan we ook doen!