Het is 17.06 u. De grote klok met zijn duidelijke cijfers hangt hoog genoeg om vanuit een bed te zien. Een vrouw in het wit met een raar accent buigt zich over mij. Of ik pijn heb? Maar ik kan enkel denken, ik leef nog. Met pijn weliswaar. Ja, antwoord ik, en ze spuit iets in het infuus dat aan mijn bed hangt. Weer zink ik weg.

Twee weken voor deze dag zit ik tegenover de gynaecoloog. Dat er iets zit wat er niet mag zitten in dat huisje waar ooit mijn kinderen groeiden. Van ver hoor ik zware ingreep en minstens zes weken rust. Het enige waar ik aan denk is de boerderij in de lente. Hij zegt dat ik nu even aan mezelf moet denken.

Daarna boek ik aan de balie een kamer, voor twee want dat scheelt enorm in de portemonnee, op 9 april. Juist drie jaar geleden vertrok ik die dag met mijn rugzak richting Compostela.

Voor mij begint het lange wachten en zorgen maken. Over de narcose en haar naweeën. Het leven zonder baarmoeder en de weken van verplichte rust waar ik niet op zit te wachten.

Vandaag ben ik bijna twee weken later. Alles gaat elke dag een beetje beter. Alleen dat zitten is nog wat vermoeiend. Misschien schrijf ik u morgen weer eens een keer. Over het leven na en zonder baarmoeder. Want daar lijkt heel wat over te zeggen.