Ons huis is de laatste tijd dun bevolkt. We worden stilaan een huishouden met twee, de huisgenoot en ik. Die appeltaart was daarom te groot en zo stapten we bij de oude tuinier en zijn vrouw binnen. De houtkachel brandt er altijd nogal heftig en koffie is ook zo gezet.
Hij weet van mijn tuinbezigheden en dat is ook altijd zijn eerste bekommernis. Zo zijn we al snel vertrokken voor een tuinbabbel. Ik luister naar zijn jarenlange ervaring en kijk met verbazing wanneer hij een pastinaak voor mijn neus houdt. 44 cm lang en 20 cm in het rond. Hij is ondertussen al verdwenen in een grote pot.
Morgen brengen ze mest en kan ik gaan spitten, vertelt hij, als ik uitgepraat ben. Hij tuiniert zoals vaders al generaties lang groentetuinen onderhouden. Hij spit de mest onder de grond, in zorgvuldig aangelegde voren. Wat ik leerde is om de grondlagen niet te verstoren. Enkel de aarde grelinette -gewijs los te maken.
Elk jaar weer opnieuw sta ik versteld van de oogst van de oude tuinier. Als ik in lente en zomer bij hen kom, ga ik altijd eerst door zijn tuin, en kijk mijn ogen uit. Wat nu maakt dat ik zin heb om een paar groentebedden eens ouderwets om te spitten.
Ze stonden voor het verlichte keukenraam nog te zwaaien, na koffie en appeltaart. Vannacht droomde ik over schoon oud worden. Over een huis en tuin met telkens terugkerende rituelen. En in gedachten omarm ik mijn plek en haar mensen.
6 opmerkingen:
Een prachtig stukje vind ik dit. Mooi afgerond, heel beeldend en vol van die typische tederheid van jouw pen. Een mooi portret ook, en van de laatste alinea kreeg ik kippenvel. Het zal wel weerklank vinden in iets van binnen...
(Ik ben trouwens ook blij met het nieuwe blogjasje!)
mooi!
Ik krijg ineens ook zin om heel oud, wijs en tevreden te zijn :-)
Ik kreeg eerder zin in appeltaart ^^
Maar het is idd een heel mooi geschreven stukje.
Ik wens het je toe, dat schoon ouder worden.
mooi
Wat mooi geschreven. Met ingehouden adem las ik mee..
Een reactie posten