zondag 15 januari 2012

Terwijl de bomen smeulen.

Terwijl ik met Mats de avond inloop, zie ik van ver de grote rookpluim. De kerstbomen uit het dorp verlichten sportvelden en ver daar buiten. De huisgenoot en ik waren meer voor een avond op de zetel onder een deken. Waar ik nu nog lig.

Eens de bomen tot op de grond opgebrand, is het ritueel volbracht. Vuren werden eeuwen geleden al gebruikt om een nieuw jaar in te luiden. De komst van het licht welkom te heten. Natuurlijk is het op veel plaatsen ook gewoon een manier om van die vele bomen af te raken en tegelijk een echt volksfeest.

Maar zoals ik al schreef, we lieten het passeren. Vanonder het deken, kijk ik terug op de voorbije weken van feesten.

We deden niet zoveel speciaal. Geen cadeaus omdat we elkaar vertelden dat we voor nu alles hebben wat nodig is en meer. We hebben lekker en van alles gesmuld maar met mate. We deden onze gewone kleren aan, steeds schoon maar niet extra speciaal.

Het gedruis en de drukte gaat elk jaar een beetje meer aan mij voorbij. En blijkbaar ook aan mijn huisgenoten.

Is het zo wat ze zeggen? Dat je na een dieptepunt nog veel meer de gewone dingen gaat waarderen? Het lijkt wel zo. Al was ik altijd al iemand die van één zonnestraal euforisch kan worden. De heerlijkheid van verse koffie. Stappen en frisse lucht binnenzuigen. En zo kan ik nog wel even verdergaan.

Met minder meer dan tevreden zijn. Dat wilde ik u maar even vertellen van op de zetel onder een deken.

5 opmerkingen:

Fluitenkruid zei

Een heerlijk besef!

Roelien zei

Dit begrijp ik zo goed....

Liesbetje zei

Mooi :-)

10-eke zei

mooi en wijs!

Anoniem zei

Heel herkenbaar! Bij ons wordt het ook elk jaar soberder en leuker. De nadruk minder op zich ongans schransen en elkaar de loef afsteken en in de plaats gewoon genieten van gezellig samen zijn. De glans van het klatergoud begint te verbleken. Al zijn er ook kwatongen die beweren dat we gewoon oud worden...