Zondag.

Het blijft een gegeven dat je zelf bespeelt. Je schrijft waarover en wanneer je wilt. Beelden uit de natuur en eigen tuin zijn een absolute vrolijkheid. Op hetzelfde moment dat je misschien vanbinnen lijkt te sterven, kan je schrijven over de tuin van je hart en je handen die wroeten in het zwarte zand. De tuin was altijd al therapeutisch, bedenk ik me dan, maar de laatste twee jaar meer dan ooit.

Ook bedenk ik me dat u, ondanks mijn tochtgeschrijf, niet kan weten hoe intens de laatste twee jaar zijn geweest. Hoe ik bij wijze van spreken met mijn rugzak nog op mijn rug, belandde in een situatie die ik totaal niet verwacht had. Mijn wandelschoenen hebben me maandenlang aangekeken vanuit de schoenenkast. Na zes weken was mijn leven drijfzand geworden.

Ik kan niet schrijven, heb ik vaak wanhopig geschreeuwd in mezelf. Laat ik dan maar weer buiten gaan, met de hond maar zonder wandelschoenen. Je hond heeft geluk, hoorde ik meermaals. Geen lange boswandelingen maar enkel blokjes om. En nog eens blokjes om. En. Nog eens.

Nu zit ik hier met mijn benen omhoog. En kan op dit moment alleen vinden dat een chocoladewafel het lekkerste is met een verse tas koffie. Dat de huisgenoot even in mijn tas roert met zijn lepeltje. Dat er al een kookpot verse soep klaarstaat en dat mijn, ons, hart weer rustig wordt.

Hopelijk kunt u hier de draad mee opnemen. U bent in ieder geval van harte welgekomen.