Wijlen vogel.

Zijn vogeloogjes werden met het uur kleiner. Vleugellam was hij onderaan de kolen gekropen. En ik voelde me machteloos maar tegelijk besefte ik dat de natuur haar gang moest gaan. Tussen de geurigheid van de kamperfoelie zit nog een nest. Hopelijk hebben zij bij het uitvliegen meer geluk.

In de groentetuin stond ik met het pluimgewicht in mijn handen. Wat doe je met een dode vogel? Even voelde ik zelfs een aandrang om hem te begraven. Maar daar zat mijn weke hart voor iets tussen.

Hij ligt op de vensterbank. Doodstil vogel te zijn…