Met op de achtergrond het songfestival, heb ik mij met de laptop in de zetel geïnstalleerd. Al mijn huisgenoten zijn nog op stap. Mats, de hond, ligt aan mijn voeten. Hij vindt dat leuk en ik ook.
Het was een hartelijke dag. Ondanks het afscheid.
Vijftien jaar geleden werd de academie opgestart. Vanuit de wetenschap dat creativiteit een fundamentele behoefte is in het leven van elke persoon. Tekenen, schilderen en beeldhouwen. Allemaal middelen die we gebruiken om te vertellen wie we zijn, wat we voelen en waar we van dromen. Het was één van de eerste en enige kunstopleidingen voor mensen met een beperking.
Vier jaar gaf ik er les. Met hart en ziel.
Om allerlei, verstaanbare en andere, redenen hebben we nu, na ruim overleg, besloten te stoppen.
Vandaag hadden we dus onze laatste tentoonstelling die met zekerheid de kers op de taart kan genoemd worden.
De laatste maanden was ik niet zo aanwezig op de academie. Maar vandaag zag ik veel mensen terug en vertelde ik stapverhalen. Er werd innig omhelsd en graag gezien.
Loslaten is plaats maken voor het nieuwe. Vanaf volgend schooljaar krijg ik dus wat ruimte in mijn agenda. Ruimte voor zelfontplooiing en creativiteit. Dus ga ik eens op zoek voor mezelf. Beeldhouwkunst… dat lijkt me wel wat…
2 opmerkingen:
Zou alweer een verrijking zijn, Katrien ! Boeiende bezigheid.
Lie(f)s.
jammer en blijkbaar toch ook heel ok, zo voelt het als je erover schrijft... want er komt weer ruimte vrij, voor jezelf! broodnodig hoor!
al denk ik dat je ook veel voldoening haalde uit je werk bij de Academie, getuige de stukjes die je daarover schreef...
Een reactie posten