Moe, dat zucht ik hardop, en daarna kruip ik tussen de lakens. In een gemoedelijk ritme klinkt de regen door het open raam. Ruiken doe ik ook, lentelucht. Zelfs midden in de nacht. Het boek dat ik opensla om te lezen voor het slapen gaan, leg ik al vlug weg.
Ik moet even denken. En dat gaat goed in een frisse slaapkamer met regenmuziek.
Over het afscheid en afscheid nemen. Het is niet echt dat reisafscheid waar ik het zo moeilijk mee heb. De laatste tijd leerde ik het afscheid nemen in een andere gedaante kennen.
Het ‘na veel jaren trouw’ afscheid. Het ‘leek wel voor eeuwig’ afscheid.
Daar sta je dan. Of lig je, in mijn geval, met open ogen te staren in het donker. Is er iets voor eeuwig en altijd? Is alles wat er is verbonden met een afscheid?
Ik denk verder na. Terwijl ik mijn erwten plant en de zon verwelkom op mijn huid.
4 opmerkingen:
pfff... afscheid nemen, ben er geen held in, op geen enkel vlak...
soms helpt het als je afscheid kan zien als een nieuw begin... ?!
Degenen die ons verlaten, voelen niet de pijn van het afscheid; de achterblijvers lijden.
Om op je laatste vraag te beantwoorden: absoluut.
de eindigheid der dingen, soms maakt het ons enorm kwetsbaar...
Afscheid nemen bestaat niet, ook al ga je weg, je verlaat niet.
Marco Borsato heeft hier een prachtig nummer over gezongen...
Een reactie posten