Na de kerstvakantie sprak ik mijn hele pakket geduld aan. Er moest een andere weg zijn om door te dringen in haar creatieve geest, die zeker aanwezig is. Haar autismestoornis stond een ‘gewone’ aanpak in de weg. Toen de les bijna gedaan was, zuchtte ik diep, en dat hoorde ze.
Dan vertelt ze over haar hoofd en hoe ingewikkeld het er soms aan toe gaat. Als ik aan haar vraag om iets af te werken, kan ze dat niet. Tijd en taken zijn voor haar heel abstract en onduidelijk. Ze wordt afgeleid en begint dan allerlei vervelende dingen te doen waar de andere cursisten dan weer erg lastig van worden. Dus moest ik een andere weg bewandelen. Uit de keuken nam ik ons keukenwekkertje mee. Zo bakenen we nu de taken af.
In de beschutte werkplaats hebben we vogelkastje laten maken. Blankhouten kastjes die we gaan schilderen en decoreren. Zij gaat er een gedichtenkastje van maken. Ik draai het wekkertje op 1 kwartier en zij gaat aan de slag. Zolang het wekkertje niet is afgelopen, blijft ze schrijven. Het volgende kwartier gebruiken we om met een zwarte stift haar gedicht op het dak van het nestkastje te schrijven. Ik dicteer terwijl zij met veel aandacht schrijft.
Aan het eind van de les huppelt ze vrolijk naar huis. En ik ben blij dat ik de juiste sleutel gevonden heb om bij haar binnen te komen. Het zijn kostbare uren met deze bijzondere mensen.
10 opmerkingen:
Hartstikke fijn dat je een goede benadering hebt gevonden!
schitterend.
Dat moet zoveel voldoening geven. Zowel voor jou die een doorbraak heeft geïnitieerd, als voor het meisje, die nu ook eens een opdracht echt kan afmaken.
Genieten is dit!
Fantastische opening en een geweldige samenwerking! Wat een voldoening moet dat zijn..
super! oh, wat geeft dat veel voldoening hé... daarom werk ik ook zo graag met mensen...
goed gevonden, je oplossing...
voor de rest ben ik er weer een beetje meer, maar moet ik nog effe bij komen lezen...
waaw, dat doet me wel iets.
Grappig, mijn eigen auti-zoontje maakte ook een nestkastje. Hij deed dat op school (bijzonder onderwijs) in de les "tuin en techniek". En al houdt hij niet van knutselen, dit vond hij reuzeleuk. Wel schreef hij er geen gedichtje bij.
Fijn zo, dat contact met dat meisje. Fijn ook dat je begreep dat het wel erg druk kan zijn in zo'n hoofd. En hoe belangrijk afbakenen en structuur bieden zijn.
Eigenlijk spelenderwijs haar concentratie opwekken. Als je het gedichtje leest, voel je dat ze zich er goed bij voelde.
waaw.. ik word er even stil van.
Prachtig gedicht ook...
Wat zal zij zich erg eenzaam voelen en onbegrepen.. opgesloten in haar autisme. Gelukkig heeft zij iemand waarbij ze zich middels een gedicht kan uiten en dat doet ze prachtig..
Een reactie posten