vrijdag 12 februari 2010

Jufachtig.

Ook al ben ik niet echt een juffrouw, toch noemt ze me altijd zo, met haar vinger demonstratief in de lucht. Al een paar keer zei ik mijn naam, en dat ze me zo mocht noemen, maar het blijft juffrouw. Ik laat het maar zo.

Ze is nogal moeilijk, kan zich slecht concentreren en wipt constant op haar stoel heen en weer. Gisterenavond zette ik mij naast haar. In een hopeloze poging haar zo rustig te krijgen. Het waardeloos materiaal legde ik voor mij op de grote tafel. Ineens had ik haar volle aandacht. Van watten maakte ik wollige vogeltjes en gaf ze bekjes van piepschuim.

Weet je, begint ze te praten, als jij mijn moeder was, zouden we zeker goed kunnen opschieten. Jij bent als mijn juf op school en die lijkt ook op mijn moeder.

Ik word een beetje overspoeld. Met hartverwarming. Dan schuif ik weer een laatje in de grote kast open en schuif er deze woorden van haar in. De denkbeeldige kast binnenin ga ik helemaal vullen. Met gedachten aan deze gouden momenten.

Voor onderweg, als het eens een keer moeilijk gaat. Als je op deze link klikt, ontdek je weer wat nieuws ;)

4 opmerkingen:

Marjan zei

Heel mooi!

Roelien zei

Wat heb jij toch een geweldige baan (denk ik).
Trouwens ik lees nu pas goed wat jij in je blogtitel hebt staan...mijn vader zei vroeger altijd tegen mij: de gedachten zijn vrij. Vond ik altijd zo mooi!

Goed weekend, groet Roelien

**Sabine** zei

prachtig

klaproos zei

da's mooi....
voor als het eens moeilijk gaat, want zulke dagen kom je toch ook steeds weer tegen hé,