Stereotiep gedrag wordt het wel eens genoemd. Steeds terugkerende, dezelfde handelingen. Het lijkt een beetje zinloos. Toch zag ik het dit weekend helemaal anders. De bewoners van onze leefgroep zorgden voor de inspiratie.
Zo is er dat plekje op zijn gezicht waar hij altijd over wrijft. Telkens met dat herkenbare geluid erbij. Of rondjes draaien in de palm van haar hand. Daar is het heel zacht, dat mocht ik al meerdere keren voelen. Wiegen met je hele lichaam brengt je in een soort van trance. De schepping van een eigen wereld. Je vingers bekijken, maar dan van heel dicht. Geeft vermoedelijk een heel andere dimensie aan wat vingers kunnen zijn. Kinderliedjes kennen maar enkel de eerst zin zingen. De ganse dag door en dan hierbij heel erg lachen.
Ik heb ze ook gezocht. Stereotiepe momenten in mijn leven. Zo heb je koffie drinken. Elke dag weer opnieuw en nooit gaat het vervelen. Als troost of voor de goesting. Wandelen met of zonder hond. Altijd weer opnieuw de lucht van buiten binnenzuigen. Bij grote rommel in huis zet ik eerst de wasmachine op. Dat geeft mij het gevoel dat mijn huishouden opnieuw draait.
Dus stereotiep kan veilig zijn en rust brengen.
Misschien ga ik ook wel eens een keer wiegen. Je weet maar nooit.
3 opmerkingen:
Dat wiegen in een kliniekmilieu, of weeshuizen, of... heette indertijd 'hospitalisme', het is angstreducerend, niks te maken met koffie echter ;-)
Stereotype hoeft niet per se dwangmatig negatief te zijn, kan zelfs wel fijn zijn
Het is inderdaad een goeike om eens over na te denken... van een ander zie je dat altijd sneller dan van jezelf
Een reactie posten