Eigenlijk wil ik snel in het voorbij gaan zwaaien omdat er op de leefgroep nog veel werk wacht. Weer te weinig personeel, niets nieuw dus. Het is een paar weken geleden dat we elkaar zagen en als we nu beginnen praten zijn we vertrokken, weet ik uit ervaring.
Maar ze kijkt erg triest en wat gejaagd vanbinnen, vraag ik hoe het is. Verdriet, zegt ze stil maar duidelijk. Het gemis wordt groter. Zo was ik vanmorgen bij de huisdokter voor mijn buik die maar raar blijft doen. Het is gewoon dat verdriet, zegt ze nog eens.
Zij waren de beste vriendinnen en vaak samen op stap.
Ook bij mij gaat er geen dag voorbij zonder dat ik aan haar denk. Haar dood heeft veel teweeg gebracht. Op het werk maakten we een klein plaatsje met een foto en kaarsjes. Ze zou het zelf zeker overdreven gevonden hebben.
We spraken af voor een tasje koffie en wat lekkers volgende week. Nadien zullen we samen naar haar laatste rustplaats gaan. Even gedag zeggen. Even stilstaan. En dan weer doorgaan.
3 opmerkingen:
Soms moet een mens er even bij stilstaan, bij het leven dat doorgaat... Toevallig schreef ik gisteren een gedicht over verdriet.(je kan het lezen op mijn blog)
Wat schrijf je fijn en herkenbaar!
Soms kan het inderdaad eens goed zijn en ook deugd doen om eens stil te staan. Sterkte!
Die laatste twee zinnen, hoe kort ze ook zijn tis de volledige waarheid.
Een reactie posten