Weer thuis.

Van ver zie ik haar al aan het raam staan. We zwaaien. Al de onderzoeken zijn afgelopen en gerustgesteld kan ze naar huis vertrekken.

Ze wilde even wat winkelen en daarna misschien een koffietje drinken. Ja hoor, ik maak tijd. Ook al was alles in orde, toch zag ze er kwetsbaar en broos uit. Zo liepen we weg van het ziekenhuis. Zij traag en voorzichtig. Ik met haar pak en zak.

We zetten ons aan een tafeltje. Een punt kaastaart en koffie voor onze zoete goesting. Ik vind nu eindelijk wat tijd om haar van mijn plannen op de hoogte te brengen. Dat is goed iets voor jezelf doen, zegt ze, na mijn verhaal. Fijn, denk ik, dan zal ze wel een paar weken voor mijn mannen willen wassen en strijken. En ja hoor, geen probleem.

Als ik vertrek, zwaaien we opnieuw. Dat ze nu maar goed voor zichzelf moet zorgen en niet zo kwaad moet zijn op het leven, vertelde ik haar nog. Jaja, het leven, mompelt ze en of we zondag komen. Zoals vroeger, voor brood en koffie.

Bijna 27 jaar ken ik haar nu. De tijd maakt onze relatie gelijkmoedig. Ons vaarwater is rustig zonder veel stormen. Dat was ooit wel anders.

Dit zijn van die momenten dat je kunt zeggen: het is goed zoals het is. Met het raampje wagenwijd open, rijd ik richting huis. Het is weekend, lach ik mezelf tegemoet...