In de comfortabele zetel van Café The joker, moest ik het een paar keer denken. Veel mensen met evenveel accenten. En dat me dat zo kan bekoren de laatste tijd.
Aan mijn linkerzijde zat een nogal corpulente dame. Toen ik bij haar neerplofte, ging ik per ongeluk op haar handtas zitten. Het ijs was meteen gebroken en de rest van de avond stond mijn handtas zusterlijk naast de hare. Mijn andere kant werd warm gehouden door een dame die als ze lachte op haar billen kletste. Een eerlijke billenkletster want als ze het niet grappig vond, bleef ze stil zitten.
Zaterdag kookte ik voor mensen van vroeger. Dat voelde dan weer helemaal anders. De middelbare schooltijd brachten we samen door. Daarna zagen we elkaar veel jaren alleen in het vluchtig voorbijgaan. Tot we op een warme zomeravond op hetzelfde terras terecht kwamen. De barman zette die avond de barkrukken op de toog als teken voor ons. Twee etentjes verder zijn we blij dat we elkaar terug gevonden hebben. Een verleden samen kan fijn zijn, zei me iemand, en gelijk heeft ze.
Nu moet ik plots denken aan de drie kussen die ik de uitbater van het café gaf bij het buitengaan gisterennacht. Misschien vond hij het wel een beetje raar, al was hij tamelijk ontvankelijk. En ik dan weer heel erg spontaan blij met een geweldige avond.
1 opmerking:
Je kan dat zo hebben hé, dat je een onbekende kust omdat je je op dat moment helemaal goed voelt. Het zal ook wel deugd doen voor de ontvanger.
Een reactie posten