Onze keuken is te klein als er flamencomuziek door galmt. Oefenen, sprak de Spaanse Yulia, veel oefenen thuis. Voor ieder van ons zette zij de muziek, waar we tijdens de grote show op zullen dansen, op een schijfje.
Met de temperaturen van de laatste dagen lijkt het wel of ik terug lentekriebels krijg. Even stond ik nog te twijfelen toen ik de grote schuifdeur opende. Maar het terras, zonder tuinmeubelen, was de perfecte locatie.
En zo stond ik dus op een doodgewone dinsdagmorgen te dansen op ons herfstterras. Af en toe een schuine blik naar de ramen die uitkijken op onze tuin. Het enige dat ontbrak was iemand die telkens de muziek weer kon opstarten.
Ik danste tot ik een straaltje zweet over mijn rug voelde lopen en kon geen betere manier bedenken om de dag te beginnen.
4 opmerkingen:
*vind ik leuk*
Ik ben al van gisteren plafonds aan het schilderen. Bij momenten lijkt dat wat weg te hebben van dansen, straaltje(s) rugzweet en al, doch de fun is ver te zoeken.
super! dat zijn wat je noemt van die kleine geluksmomentjes om nog lang te koesteren, niet?!
Laatste zin... met een partner misschien?
Een reactie posten