maandag 23 november 2009

Hart en verstand.

Zijn tranen kwamen van diep en na de huilbui snikte hij met diepe halen na. Ik bekeek zijn gezicht met roodomrande ogen en bood hem mijn zakdoek aan. De grote man, inclusief tatoeages, was plots heel klein. Tijdens zijn betoog kan ik alleen maar begrijpen. Woorden slik ik in maar mijn mimiek zegt genoeg, dat zie ik aan de gretigheid waarmee hij verder vertelt.

Stel je de bodem van iets voor, vertel ik, wanneer hij stilgevallen is. Kijk dan naar jezelf zittend op die bodemgrond. Hij kijkt mij aan in de hoop op zijn beurt te begrijpen.

Voor mezelf was het al vaak een hulpmiddel. Wanneer het lijkt alsof er echt geen uitweg is, stel ik mijn bodem voor. Je moet dan niet meer zoeken of proberen. Je zit beneden en kan alleen maar naar boven. Dieper is niet mogelijk.

Hij voelt dat hij er zit. Op die koude bodem zonder meer. Vast en zeker herkenbaar voor velen. De eenzaamheid is er overweldigend.

Na een paar dagen mailde ik hem over de hulpmiddelen die er bestaan. Probeer ze maar met beide handen aan te grijpen, schreef ik nog.

Ik wens hem telkens het allerbeste. Omdat ik begrijp. En nogmaals begrijp.

6 opmerkingen:

Menck zei

Hij mag zich gelukkig achten op zijn levensweg een mens zoals jij te ontmoeten.
Bewondering mijnentwege.

veerle zei

Een wijze tip van die bodem.

Tricky zei

volgens mij ben jij heel goed in begrijpen...
en die van de bodem gebruik ik ook heel vaak, helpt wonderwel hé...
(werk je eigenlijk als prh-therapeute intussen?! ik had al door dat je daar wel al dingen gevolgd had... heb er al veel positiefs over gehoord...)

tijdtussendoor zei

@Tricky:Maandelijks zit ik zelf in de zetel van een fantastische prh- medewerkster. Voorlopig heb ik geen ambities om haar op te volgen ;)

boomkruiper zei

En nu maar hopen dat hij de trapleertjes kan vinden en omhoog klimt

zapnimf zei

Dat van dat voorstellen had ik nog nooit gehoord. Maar ik heb dan ook nog nooit een bodem gezien. Gelukzak die ik ben, besef ik nu.