Hart en verstand.

Soms denk ik dat ze me echt in hun hart hebben gesloten. Zo voel ik het althans. Een hele schare kinderen en kleinkinderen lopen in hun kielzog. Door een fortuinlijk toeval zijn ze ook in mijn leven doorgedrongen. Afgelopen week zat ik met beiden op een feestje.

Er is de wijze man met gouden handen. Heel rustig zet hij zich naast mij aan de feesttafel. Ik geniet van zijn nabijheid. Zijn handen zien er ‘net uit de tuin’ uit. En zelfs in de winter draagt hij sandalen. Onze band is sterker geworden door het delen van dezelfde dromen. In de herfst van mijn leven hoop ik dezelfde wijsheid te bereiken. Verkregen door een hoop levenservaring. Morgen breng ik hem weer een bezoekje want hij gaat mij iets geven. Mijn voeten worden door zijn handen gedragen. Als bijdrage aan mijn staptocht. Ik beloof veel aan hem te denken onderweg en hoop zo dat hij die droom ook nog kan verwezenlijken.

De andere wijze is helemaal anders. Durft wel eens heilige huisjes omstoten. Zijn levensverhaal en meer van dat hoorde ik zaterdagnacht in de bus. Maar het gevoel dat ik ergens in zijn hart zit, is geen hersenspinsel. Ik begrijp zo goed wat hij wil zeggen. Aha, zegt hij dan, jij begrijpt dat? En wanneer ik op mijn beurt vertel, verstaat hij mijn begrip.

Het zijn mijn vaders niet. Wij hebben geen verleden samen en niet hetzelfde bloed. Maar ik zie hen graag en ik weet zeker dat, als ik er een keer raad ga vragen, ik een vaderlijk antwoord krijg. En een omarming erbij.

Ik denk niet meer aan de verwachtingen die ik heb, maar sluit deze vaders in mijn hart zonder weemoed. Samensmelting van hart en verstand, weet u nog wel?