Er was eens een feest...

De bus was vol en, vooral op de terugweg, heel erg stil. Behalve op de bank vooraan waar ik luisterde naar het levensverhaal van de chauffeur. Tussen het luisteren door dwaalden mijn gedachten over de afgelopen dag.

Toen we die ochtend hun straat inreden, zag ik ze al staan. Ze kwam buiten even de bogen met bloemen inspecteren. Wat is ze mooi, zeg ik hardop, en tegen mezelf.

Het stadhuis was warm van het volk. Ja, ik wil, klonk zoals dit soort van Ja moet klinken. Vastberaden en vol liefde. Daarna nam ze haar gitaar en zong een zelfgeschreven lied voor haar kakelverse man. Het ging vooral over ‘ik zie je graag’. Ondertussen had ik mijn tweede zakdoek al in gebruik.

Terwijl zij op weg gingen voor foto’s, zetten wij ons in hun stamcafé aan de overkant. We praten de dag aan elkaar. Broers en zussen, ieder met zijn of haar hoeveelheid woorden. Daar kan ik ook niet meer ontsnappen aan de smeekbede van het kleine meisje. Of ze alstublieft mijn schoenen eens mag passen.

Op de tonen van Anthony and the johnsons zetten zij de dans in. Mijn kleine zus, die nu vrouw van Joost is. Volgens mij traande ik toen de laatste keer. De toon was gezet en de dansvloer was geen enkel moment leeg.

Op de oprit zwaaide ik nog eens naar de man achter het stuur van onze bus. Bijna vijf uur in een nieuwe dag. Wanneer ik als laatste binnenkom, is iedereen al bijna in bed. Ik eet nog een beschuit en staar moe, maar heel erg voldaan, voor me uit. Lieve Lies en Joost, het was een heerlijk feest!