Virtuele erkenning.

Volgens mij heb ik dat al eens een keer gedaan in de vorm van een stokje. Allemaal verborgen weetjes van tijdtussendoor. Maar we gaan er nog eens voor. Dank je Menck, prutsen en KRuiMeLs voor jullie appreciatie wat mijn schrijfsels betreft. Ik vind dat natuurlijk héél erg fijn!

1.Wat jullie niet kunnen zien, is dat ik het nog altijd kan volhouden om mijn haar niet te verven. Het grijs rukt op. Dag na dag. Dit allemaal in het kader van niet alleen mijn binnenkant helemaal zichzelf te laten zijn, maar ook de buitenkant.

2.Een leeg nest, dat heb ik op sommige momenten. Daarbij hoort ook dat syndroom dat ze er naar vernoemden. Ik schrijf er niet veel over maar reken maar dat ik er midden in zit.

3.Misschien vinden lezers dat raar om van mij te lezen. Maar in het echte leven kan ik ongelofelijk verontwaardigd, kwaad en teleurgesteld zijn. Ik kan letterlijk en figuurlijk wild om mij heen slaan. Kwaad op alles en iedereen. Het voordeel is dat ik dat heel snel vergeet maar mijn huisgenoten dan weer niet. Ik denk dat ze dat impulsiviteit noemen.

4.Sinds een hele tijd is het laatste wat ik doe vooraleer ik ga slapen een klein blauw pilletje nemen. Een soort van kruidenmengsel als belofte voor een rusteloze nacht. Samen met een dreamcatcher boven mijn bed, trekken de nachten zich de laatste tijd vrij rustig aan mij voorbij.

5.Soms kan een vage schrik over mij komen. Over mijn gezondheid. Over een eventuele aftakeling, ergens alleen in een ziekenhuiskamer. Dood zijn boezemt me niet zoveel angst in, wel de weg ernaar. Ik zag al teveel foute voorbeelden in mijn omgeving.

6.Ook al ben ik altijd bezig met handen en voeten. Soms zou ik toch nog meer energie willen. Kunnen blijven doorgaan. In de zomer, op de langste dagen van het jaar, wil ik daar wel eens in lukken. Maar naarmate de winter dichterbij komt, val ik net als bomen zonder bladeren, wel eens stil. Ik kan dan voor mij uit staren en enkel denken aan al het werk dat moet gedaan worden.

7.Ik ben een ongelofelijke lekkerbek en vergeet dan wel eens rustig te eten. Schrokken noemt de huisgenoot dat, al vind ik dat lichtjes overdreven.

8.Een boek schrijven lijkt me de kers op mijn levenstaart. Misschien in mijn oude dag. Aan een houten schrijftafel met een groot raam voor, en zicht op een golvende zee.

9. Koude handen, voeten en neus maar een warm hart. Ja, dat ben ik volgens mij wel.

10. Bloggen is een deel van mijn leven geworden. Met blogvrienden en al. Heerlijk!

Het staat erop. Moesten er nog vragen of onduidelijkheden zijn, aarzel niet om ze op tijdtussendoor af te vuren. En dan is het nu tijd voor koffie...