Om beurt wrijven ze over elkaars wang. Eigenlijk kan ik niet zeggen wie nu het liefst is. Alle handen lijken even zacht.
Moeder en vader zitten met hun drie gehandicapte kinderen aan het tafeltje naast ons. Enkel het meisje uit het gezin woont in de instelling. Haar broers wonen thuis maar werken in een beschutte werkplaats. Je ziet aan hen dat ze nooit echt zelfstandig zullen zijn.
Vader gaat verschillende keren een plateau lekkers halen. De ideale manier om het meisje rustig te houden. IJs en gebak met bijhorend tasje koffie. De jongens doen suiker en melk in de tasjes. Ze blijven roeren tot moeder de lepeltjes weglegt. Ze doet het met zachte doch resolute hand. Haar diepe groeven en trieste ogen verraden veel verdriet.
Maar dat is niet wat ik 'echt' zie.
Het is de liefde in al haar eenvoud en puurheid. De onafscheidelijke verbondenheid tussen deze aparte mensen.
Op dat moment voel ik die kleine ijspegels aan mijn hart smelten…
6 opmerkingen:
amai... het raakt, je stukje, alweer!
Als ik zoiets lees of hoor, bekruipt me altijd een ongemakkelijk gevoel. Zo oneerlijk, alledrie je kinderen zo'n handicap dat ze niet zelfstandig kunnen leven. Ik kan begrijpen dat je het verdriet van de vrouw haar gezicht kan aflezen.
De ijspegeltjes aan je eigen hart smelten... Gelukkig maar, toch?
@Toaske:Het klinkt een beetje dramatisch maar het is niet zo erg hoor ;)
Drie kinderen-voor-het-leven. Hoed af! Ik zou er allang onderdoor gegaan zijn.
De overtreffelijke trap van liefde.
Een reactie posten