De aardbeien zijn eindelijk ook allemaal verplant. We hebben nu een heus aardbeienveldje. De bosbessen struikjes vormen een erehaag langs de kant. Ik kijk al uit naar de bloei van dit alles.
Flora houdt de wacht op een winterplaatsje dat ik haar gaf. Ik vind haar zo rustgevend aan de ontbijttafel.
Ik krijg nog steeds bladluizenhulp, zie je wel.
Composteren wordt ook weer wat makkelijker met twee gloednieuwe bakken. Met dank aan onze buurman voor het mooie hout. Ik mag niet vergeten hem eens een flesje te brengen want zijn forellen, zelfgevangen, waren ook al zo lekker.
Dank je Menck, voor de tip, zie je de eucalyptus blinken op onze tuinpaadjes? En als u me nu wil exuseren. Ik ga mijn zanderig lijf in een heerlijk rozemarijnbad laten zakken...
2 opmerkingen:
tussen de boom, de stokrozen en de rest van de tuin door ontwar ik heel wat pijn, verdriet en onmacht... het leven kan soms toch zo hard zijn, op alle vlakken...
sterkte hoor!
Ach, je was mijn tip indachtig. Erg natuurlijk ogend, zie je wel.
De tuinbezigheden liggen stil hier. Voorlopig. Tot de regen komt. Deze dorre woestenij bevloeien is een onbegonnen zaak. De poreuze zandbodem kent geen mededogen. Laat staan dat ik zou uit- dan wel verplanten.
Een reactie posten