Afgelopen week wandelden we ver. Samen met onze honden en een picknick in de rugzak. Er was ruimte voor haar verhaal. Ik luisterde… en luisterde…
Al een hele tijd gaat het niet zo goed met haar zoon. Het laatste jaar heb ik het zien gebeuren. Van kwaad naar erger zoals ze zeggen. Altijd vonden we toch wel een uitleg voor zijn gedrag. Begrip was er overal. Ook bij zijn vrienden, wat ik van die gasten heel erg knap vond.
Maar nu is alles anders. Helemaal dolgedraaid maakte hij brokken. Waarschijnlijk nooit meer echt te lijmen. Verbijstering heerst en leeft bij iedereen.
Op elk moment van de dag denk ik eraan. Vooral als ik in de trieste ogen van kleine zoon kijk.
Vanuit de auto wuif ik nog een keer. Hij staat aan de grote inkom van zijn kot in Leuven en steekt zijn hand op. Dan is hij weg. Bij zijn vrienden, met hetzelfde verdriet, zal hij verwerken.
En ik, en veel anderen met mij, kan alleen maar hopen. Hopen dat het goedkomt.
6 opmerkingen:
Wat moet dat voor een ouder moeilijk zijn, fijn dat je een luisterend oor kon bieden
De jaren van rebellie maken al te vaak meer kapot dan je lief is. Arme ouders.
Zolang er communicatie bestaat tussen ouders en kind, is de zaak nog niet verloren.
Pff. Klinkt heftig. En zo moeilijk ook omdat je die vriendin zo graag zou willen ontzien.
Steeds meer mensen geraken dolgedraaid in onze maatschappij tegenwoordig. Hoe lang moet dat nog verder gaan?
begrip voor de vrienden, de ouders maar misschien ook voor die jongen.
Waarom komt iets zover ?
Het dal is diep en de weg om eruit te komen lang.
Een reactie posten