Op het bankje in de groentetuin kijk ik naar de gloed van zon over vergane weelde. Enkel de wintervitaminen staan nog stevig verankerd te groeien. Spruiten, winterprei en oerprei, veldsla, witte en rode kool.
De laatste tomaat, met rode wangen van de zon, pluk ik met respect. De pompoenen krijgen hun rustplaats in mijn stille kelder. Ze zullen gaandeweg verdwijnen in de tijdtussendoor kookpotten. Het grote pompoenenbed staat nu leeg. Volgende week krijgt het een deken van paardenmest en dan kan hij aan zijn winterslaap beginnen.
Elke dag ga ik een beetje afscheid nemen, want de cirkel is rond. Het plannen, zaaien, verzorgen en oogsten.
De winter die komt, geeft weer tijd. Om te lezen en te leren. Over groenten en hun levensloop. Over de aarde die geeft. En ik die dankbaar ontvang.
5 opmerkingen:
hoe mooi, ik word er een beetje melancholisch van...
DAt heb je hier met die seizoenen hé..Er komt weer een lange donkere winter..Bah.............
Fijne zaterdagavond
Het is een beetje een passie geworden voor jou, die moestuin! Mooi!!!
De winter, om na te genieten en voor te genieten...
Zonder winter ook geen nieuwe lente hé... eigenlijk hou ik wel van de afwisseling van de seizoenen, zoals dat in Belgie gaat, maar denk dat ik zelf het meest van de lente hou, omdat dat weer zoveel hoop geeft vermoed ik, al dat nieuwe leven...
ben hier weer wat bijgelezen, en wens je aangename, rustige, traag-tempo-tijd toe...
en wat zo'n blogbijeenkomst betreft, daar wil ik volgende keer toch ook wel bij zijn... lijkt me superleuk!
Wat een geweldige oogst!
Nu maar heel veel pompoenensoep, pompoenenmuffins en pompoenentaart maken, mjammmm.
Een reactie posten