Na het werk vandaag moest ik buiten. Het was er te benauwd. De lucht en de sfeer.
Op een weg in het bos vond ik deze glanzende eikels. Ik stopte ze in de zak van mijn zachte fleece en speelde er mee. Rond en over en langs mijn vingers.
Wandelend voelde het een beetje als een gebedssnoer. Maar dan zonder gebeden.
Ondertussen keken koeienogen mij onbewogen aan. Ik kan het dan niet laten om iets te zeggen. En zelfs dan blijven ze vastberaden alleen maar staren.
Nu is het bijna bedtijd en mag mijn lijf rusten. Mijn hoofd volgt dan vanzelf. Want dat gaat zo als het lijf heel moe is…
4 opmerkingen:
Gelukkig kon U uw wandeling voltooien in een rustige sfeer zonder vervelende eikels op uw pad te treffen. Vandaag de dag geen sinecure.
Was getekend
Ik trapte gisterenavond met fiets naar huis. Fikse tegenwind was mijn deel. Toch was het genieten van de inspanning van het lijf en tegelijk de nog relatief warme nazomerwind in mijn gezicht, die de haren en de gedachten vrij maakte.
De rust achteraf komt inderdaad vanzelf...
Zolang er maar geen herfst in je kop zit...
Hoofd en lijf al wandelend verluchten doet een mens goed. Ik praat ook graag tegen dieren onderweg: paarden zijn communicatiever, die kun je lokken met een strook gras, koeien laten zich zelden tot reactie verleiden, 't blijft bij staren : )
Een reactie posten