Vlinderachtig ontmoeten.

Met gedachten ergens in het land van praktische zaken, sta ik aan de kassa van het tuincentrum. Mijn armen vol bloemen om weg te geven. Ik krijg geen zicht op de kassa. Ook niet op de rij van mensen die voor mij aan de beurt zijn. Het wordt helemaal weggenomen door de corpulente oudere dame die voor me staat.

Ik kan er niet aan doen maar ik kijk. Enkel het kapsel verraadt haar leeftijd. Zacht grijs blauw van kleur zijn haar fijne krulletjes. Haar blote armen hebben iets zacht en ze hangen ook wat door. Ze zwalpen een beetje op en neer bij elke beweging. Ze duwt de kar met afrikaantjes, geel en oranje, voor zich uit. Haar achterste danst een Afrikaanse dans.

Ik vergeet dat de rij wel erg lang is. Dat mijn tijd eigenlijk weer beperkt is. Plots draait ze zich om en ik schrik. Heb ik me weer teveel laten gaan in het kijken naar mensen?

Wat is het warm hier… kakelt ze vrolijk… Met haar zakdoek wrijft ze over gezicht en armen en ik spreek haar bevestigend toe. Ze legt me uit dat ze weinig tijd heeft. Dat ze de bloemen in de grond wil voor de volgende regenbui. Als ze aan de beurt is, wens ik haar veel succes en zij noemt mij juffrouw.

Ik zou wel eens op de koffie willen bij haar. Volgens mij heeft ze veel te vertellen.