Vertroeteling.

Ze doen iets met je.

Donderen over wat je denkt dat een ziel zou kunnen betekenen. Spontaan werkt mijn lichaam mee. Zonder dat ik haar medewerking vraag. Ze doet me zweten, bibberen en zwalpen op de woelige emotiezee.

Daar zijn rituelen voor. Ik maakte ze zelf. In tijden van grote nood.

Dat denk ik, terwijl ik luister hoe de koffiebonen, van hoogstaande kwaliteit, worden vermalen in het koffieapparaat. Het geurige appelgebak wordt met respect voor mij neer gezet. Een toef slagroom en een aardbei siert het bord.

En ik die stil in mezelf een beetje kreun. Van de deugd. Van de kans die ik krijg en neem om mezelf te verwennen. Heel even op het midden van een drukke dag vol boodschappen.

Was het lekker, vraagt ze? Ik schenk het dienstmeisje mijn meest beminnelijke lach.

Ze moest eens weten hoe lekker…