De voorbij week weegt een beetje door. Veel werk verzet en toch nog het gevoel hebben dat er altijd wel iets blijft liggen. Ook mijn geest klopte overuren. Dat las u al wel.
Maar vanmiddag stond ik in de middagzon even stil. Buiten te kijken door het raam. De kamperfoeliestruik is zo groot dat het zicht op de garage helemaal weg is. Het was een schitterend zicht, zo op de middag.
De schoonheid van de natuur is overal. Ik dans er elke dag in. Soms gewoon heel stilletjes...
2 opmerkingen:
telkens als ik hier kom (bij)lezen, mis ik een tuin... jeetje, wat een pracht! het moet er ongelooflijk rustig zijn ook, op het gefluit van de vogeltjes na dan... gelukkig hoor ik die in mijn appartementje in de stad ook nog :-) maar ik mis een tuin!!!
Een tuin is een beetje als een huisdier: je begroet hem elke dag, je verzorgt hem, voedt hem en geeft hem liefde. En je krijgt er geluk en een liefdevol gevoel voor terug. Ik kan ook niet zonder.
Een reactie posten