Bijna is het lange weekend voorbij. Voor mij begint het pas morgen. Dan heb ik compensatie verlof. Drie Pinksterdagen was ik op het werk. Het was druk en broeierig in de instelling.
De bewoners kennen, door personeelstekort, weinig variatie in hun weekenddagen. Van het ontbijt naar het middagmaal en zo weer naar de boterhammen. Niets doen en de hele dag doelloos wachten is niet bevorderlijk voor de appetijt. Zo ook dit weekend.
Het ontbijt valt nog mee. Verse sandwiches en geurige koffie kunnen de bewoners erg appreciëren. Er wordt dan ook flink van gegeten. Maar bij het middagmaal gaat het mis. Het ontbijt is bijlange nog niet verwerkt of er staan al aardappelen op tafel. Met soep vooraf. Na de rust hebben ze dan wel een beetje honger en smullen van het dessert. Om vijf uur staan de boterhammen op de kar. Veel te vroeg maar omwille van de tijdsdruk is er geen andere oplossing. Voor diegene met medicatie is er nog pudding ’s avonds.
Drie dagen op rij heb ik veel eten weggesmeten. Dat is niet mijn gewoonte. Thuis probeer ik zoveel mogelijk alles op te maken vooraleer ik vers in huis haal. Er zijn heel wat bewoners die erg slecht eten. Maar er wordt altijd geprobeerd. Dikwijs tevergeefs, vandaar die grote overschotten. Het probleem is dat je natuurlijk nooit van tevoren kan inschatten of ze gaan eten of niet.
Ik zou niet graag kok zijn op het moment dat al die overschotten de keuken terug inkomen. Waarbij ik me nu plots afvraag wat ze er dan mee doen, want varkens zitten er niet meer omdat ze de hoeveelheid afval niet op kregen. Het is wraakroepend omdat er zoveel mensen dichtbij of ver weg elke dag moeten knokken voor eten om in leven te blijven.
Door erover te praten hoor ik dat er nog collega’s zijn die hetzelfde denken. Bewustwording kan een belangrijke stap in de goede richting zijn.
Buiten is de warmte een beetje weggeblazen. Een frisse bries hangt over het terras. Ideaal om te bekomen van de drukte. Een paar dagen niet aan het werk denken. Morgen vlieg ik in de huishoudelijke chaos hier en denk ik weer aan andere dingen...
6 opmerkingen:
Hopelijk schijnt de zon dan ook nog een paar daagjes voor jou ;)
Gewoon om een beetje het pinkstergevoel in te halen..
In Nederland word er in verschillende zorginstellingen al kleinschalig verpleegd. Dat houdt in kleine afdelingen waar alle bewoners een eigen kamer hebben en er wordt zelf gekookt door het personeel. Fijn voor personeel en bewoners! Misschien komt het ook jullie kant op.
Lekker genieten van je vrije dagen!
In een intstelling waar ik vroeger werkte werd er door de bewoners en een begeleider elke dag gekookt. Dit was een leerrijke (en ochtendvullende) activiteit, die ook de zelfstandigheid en het planmatig denken van de 'patient' verhoogde. De mensen aten ook meer, gezien ze trots waren op hun eigen werk. Tot er een of ander decreet besloot dat dit niet meer mocht omwille van de hygiëne. Jammer...
Hier thuis, in mijn job als onthaalmoeder, kom ik het ook regelmatig tegen dat er kindjes bijzijn die de ene dag veel, de andere dag bijna niets opeten. Van de groenten valt het nog mee ze later in soep te verwerken, maar de babypapjes die reeds gemixt zijn zijn hapjes voor de kippen. (Heel soms gaat er een potje naar de diepvries dat dan dient voor een moment met weinig tijd voor mijn eigen peutertje)
Ik vind het ook zo zonde om alles zomaar weg te gooien. Ergens moet daar toch een oplossing voor zijn?
Maar je hebt gelijk dat je vandaag hopelijk al aan iets anders denkt... geniet van je verlofje.
Ik heb afgelopen vrijdag zowat hetzelfde verhaal gehoord in het rusthuis waar ik met mijn hondje als vrijwilliger ga snoezelen. "We hebben pensen gegeten, en die zijn hier niet lekker", vertrouwde één van de bewoonsters me toe. "Het beleg trouwens ook niet." Dat ze gezegd had dat ze voor haar geen beleg moesten meebrengen want ze vond de salami niet lekker. En het was altijd salami. Dan smeerde ze liever confituur, zei ze. En dat ze zelf haar kamer poetste, dat hadden de meisjes graag. En zij kon dat toch nog. Vanaf volgende week zou ze ook die van haar overbuurvrouw poetsen.
Elke keer als ik daar buiten kom, ben ik een beetje aangedaan.
heb ik ook al dikwijls bedacht als ik in een instelling of een ziekenhuis passeer... er wordt zoveel weggegooid! in een ziekenhuis mag zelfs niets van eten buiten, zelfs niet als het nog ongeopend in de verpakking zit...
hopelijk kan je de volgende dagen ook nog genieten van wat zon!
Waar ik vroeger werkte hadden ze wel een goede eetlust, vond ik, maar zelfs dan nog moest er veel eten weggegegooid worden. Zonde, maar niet veel aan te doen, vrees ik.
Een reactie posten