Voor Sammy de boxer.

Al een paar jaar wandelen we dagelijks hetzelfde pad. Niet echt samen want onze honden hebben een keer gevochten. Meestal doen we een babbel ieder aan een kant van de straat. De honden bekijken elkaar vanop afstand. Ze kennen dit rituele praatje al.

Toen haar man stierf, was haar hond de ultieme rouwtherapie. Ze zei het vaak. Als ik hem niet had gehad, doelend op de hond, weet ik niet of ik het was doorgekomen.

Nu hoorde ik dat de hond ongeneeslijk ziek was. Daarom kwam ik haar dus zoveel niet meer tegen, dacht ik nog. Een paar dagen geleden liet ze hem inslapen, vertelde de buurvrouw, die altijd van alles maar half op de hoogte is. Ik hoopte haar vlug eens te zien om te horen wat de hond overkomen was.

Vanuit mijn groentetuin, waar ik net ontdekte dat er overal koriander tussen de sla groeit, zie ik haar lopen. Alleen en een beetje verloren. In een reflex kom ik recht en wil wuiven of haar even binnenroepen. Maar mijn hand blijft in de lucht hangen en mijn stem stokt een beetje. Ik zie haar huilen. Dit verdriet is zo kwetsbaar. Ik kijk haar achterna en bewaar mijn troost voor later. Al wandelend rouwt ze voor haar lieve boxer. Ze loopt het paadje langs de boerderij in. Net zoals ze altijd deed met de hond.

Verdriet kan heel exclusief zijn. Je moet er veelvuldig alleen door. Wat naar voor haar, denk ik, terwijl ik een kropje wegslik. Ik wens haar ergens armen of een schouder om troost te vinden. Ik mag er niet aan denken dat het mij op dit moment zou overkomen. Net als zij zou ik ook even verloren in het leven staan zonder viervoeter…