Ons Lies.

Eerst had ze het een beetje verzwegen. Dan vertelde ze het wel maar pas als het al voorbij was. Op een dag kreeg ik een affiche met haar foto in mijn mailbox. Een telefoon later hadden we twee kaarten voor haar optreden. Toch best spannend maar ook heel fijn dat jullie komen, vertelt ze.

Al 29 jaar is ze mijn kleine zusje. Veertien jaar was ik toen zij geboren werd. Bijna in mijn puberteit.

Dat ze erg gevat uit de hoek kan komen, weet ik al veel langer. Haar lach is aanstekelijk en de optimist in haar leeft een uitbundig leven. Haar donkere, melancholische kant zie je soms. Als zij het wil.

Dus zaten we vol verwachting, per ongeluk omdat we wat laat waren, op de eerste rij. Ik zag haar gitaar en een micro. Daar ging ze het mee doen. Een half uur. Zo lang mocht het duren. Ik luisterde naar haar ironische liedjes over zwanger zijn en moederschap. Het sterk ingekorte verhaal over geadopteerd zijn. Een fantastisch protestlied met het Vlaams belang als kop van jut.

Ik schrok van haar zachte en tegelijk krachtige stem. Heel rustig doet ze daar op dat podium haar ding. Volgens de affiche is het Stand-upcomedy maar voor mij is het meer dan dat. Het is cabaret met een boodschap. Het laat je niet onberoerd. Ik ben fan en niet enkel en alleen omdat zij mijn kleine zus is.

Als ze bij jou in de buurt verschijnt, aarzel niet. Misschien komen we elkaar dan wel een keer tegen!