Ik sta weer te snuiven en te snuffelen. Mijn ogen gaan vanzelf toe.
Adem in. En weer uit.
Het is de eerste bloem die zachtjes opent. Het zal niet de laatste zijn. De kamperfoeliestruik op de hoek van ons terras luidt de bloei in.
Haar geur maakt me een beetje extatisch. Ze doet me denken aan zachtmoedigheid. Aan bloemige liefde. Aan de intensiteit van de natuur en haar weelde.
Ik blijf staan kijken. Over mijn tuin heen en een beetje verder. Een vraag die al lang onbeantwoord blijft, krijgt plots een antwoord. Begraaf me niet in de grond.
De zee. Het bos. Een wei. Verstrooi me in de wijde wereld, liefst een ongeschonden plaatsje. Nog lang niet, maar als het er een keer van komt, graag zo…
5 opmerkingen:
zo graag ...genieten
's avonds in je tuin heb je vaak de beste gedachten
Eigenlijk wens je zo dat je naasten ook na je dood nog eens naar een mooi plekje komen?
En nu nog zelf genieten, van deze plekjes...
Datzelfde extatische gevoel kreeg ik al toen de blauweregen volop bloeide. Om daar 's avonds voorbij te lopen en van die geur te mogen genieten, was overdonderend.
Heerlijk he die kamperfoeliegeur.. een cadeautje bij de avondwandeling.
Een reactie posten