Stokjesschrijven.

Dit stokje was ik eigenlijk een beetje uit het oog verloren. Georgina verraste mij er mee. Tijdtussendoorlijke kantjes die jullie nog niet kennen. Die moesten het worden. Alé vooruit dan…

Ik kan slecht prioriteiten stellen en wil alles tegelijk doen. Er IS dan ook zoveel te doen. Daarom kan het gebeuren dat er dagen achter elkaar een strijkplank in de keuken staat. Klaar om bestreken te worden.

Elke keer wanneer de huisgenoot later naar bed komt, hoor ik hem vloeken. Ik zet mijn schoenen of sloffen altijd in de weg. Hij struikelt erover en maakt mij zo weer wakker. Sorry, mompel ik dan altijd, ik doe dat niet express. En dat is echt zo…

Ik ben heel erg graag alleen. Een hele dag stil zijn, vind ik deugddoend. Vroeger zou ik dat niet durven zeggen uit schrik asociaal over te komen. Nu vind ik dat helemaal niet erg meer.

Zonder een glas wijn kan ik niet beginnen koken. Dat is niet zo erg. De laatste tijd neem ik vaak een tweede terwijl ik altijd verkondigd heb na één glas te stoppen.

Soms ben ik verliefd op mijn eigen hond. Ja, sorry… ik kan er ook niet aan doen…

Ik kan me vergapen aan alles en iedereen. Ooit liep ik zo tegen een lantaarnpaal maar nog ben ik niet geleerd.

Mijn nachten worden af en toe druk bevolkt door bekende en minder bekende mensen in allerlei wanhopige situaties. Daarom kocht de huisgenoot, na een zoveelste nachtmerrie, een dreamcatcher voor mij. Die hangt nu boven mijn kant van het bed.

Stokjes doorgeven is niet mijn favoriet. Wie zich geroepen voelt om verborgen kantjes van zichzelf te delen, hou u vooral niet in. Laat het mij wel even weten… dan kom ik zeker lezen!