Een nieuwe thuis.

Een leeg blad staart haar al een half uur aan. Ze kijkt dromerig de verte in. Het potlood houdt ze in haar hand waar ze ook haar hoofd mee ondersteunt. Het laat een tekening achter op haar wang. Mijn fantasie is leeg van binnen, zucht ze. Er iets is, denk ik bij mezelf.

Kan ik je zo even alleen spreken, vraagt ze met haar tanden bloot. Dan hoor ik waar haar hart van vol is.

Al heel haar leven woont ze in een instelling. Bijna tien jaar heeft ze een relatie met een jongen die ze daar leerde kennen. Hun ultieme droom was om ooit te gaan samenwonen. Een eigen keuken met zelfgekozen tijdstippen om te eten. Languit en samen in je eigen zetel. Geen tien mensen en opvoeders om rekenschap aan te geven. Een weinig veeleisend leven maar wel zelfstandig.

Nu is het zover. Op een veilige afstand van het vertrouwde huren ze een appartement. Ze staan altijd in rechtstreekse verbinding met de instelling voor het geval er iets is. Ze gaan veel begeleiding nodig hebben. Dat is iets wat zeker is. Als het niet lukt, kunnen ze niet zomaar terug naar de instelling. Hun plaats is al ingenomen vooraleer ze weg zijn omwille van de wachtlijsten die op springen staan. Dus iedereen is supergemotiveerd om dit project te laten slagen.

Met de juiste omkadering maken ze een goede start. Wat een boost voor het zelfbeeld van deze mensen met een beperking. En ook al zie en hoor je het wel een beetje aan hen, toch gaan ze elke avond naar hun eigen plek. Gaan ze wonen en leven net als iedereen. Dat is wat ze zo graag willen.

Kom je eens een keer op de koffie, vraagt ze? Dan moet je wel een afspraak maken, hoor! Dat beloof ik en nadien maakt ze toch nog een tekening. Een plattegrond van een huis…