23

Groentesoep pruttelt op het vuur. In de oven bakt een crumble met frambozen. De rest maak ik straks. Vooral iets dat hij graag lust…

Het is rustig in huis en het huishouden draait. Net als mijn gedachten. 23 jaar geleden zag de dag er helemaal anders uit. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

Het kleine mannetje dat ik om tien uur ’s morgens op de wereld bracht, zette mijn leven volledig op zijn kop. In mijn armen leek het alsof hij er altijd had ingelegen. De natuur zegende mij met een groot moederinstinct. Het draaide meteen op volle toeren. Met onze gezichten naar elkaar in het grote ziekenhuisbed keek ik naar het rustige snoetje. De band die er toen al was zou alleen nog maar intenser worden. Ik beloofde hem één zekerheid in het leven. Mijn onvoorwaardelijke liefde.

Omdat ik nog heel jong was op dat moment, werden we samen ‘groot’. De weg is nog altijd boeiend en vol verrassingen.

Vanavond zal hij thuis zijn. Na een intens feestweekend onder zijn vrienden. Maar hij kan zich nog verwachten aan een onstuimige moederknuffel…