De avond is weer om. Het materiaal wordt opgeborgen. Stiften en kleurtjes in de grote schuiven. Verfborstels uitgespoeld. De kunstwerken liggen te drogen of hangen al aan de muur. De twee meisjes hebben altijd wat meer tijd nodig. Daarom zeg ik tegen hen dat ze hun jassen al maar aan moeten doen.
Terwijl ik de administratie doe, hoor ik gegiechel. Ik luister naar de meisjes en kijk om het hoekje de gang in.
Ze hebben allebei al een jas aan. Als Eskimo’s staan ze met hun neuzen tegen elkaar te wrijven. Ze hebben elkaars rits vast en doen verwoede pogingen om ze vast te krijgen. Wat niet lijkt te lukken. Ze blijven proberen en spelen woordspelletjes.
Jij bent een zotteke. En jij een kapoen. Ik zal je eens kietelen. Of aan je oren trekken.
Zal ik jullie even helpen, vraag ik? Ze houden niet op met giechelen. Wanneer ik tussen hen insta om de ritsen vast te doen, voel ik zachte handjes over mijn haar. Hoor ik lieve giechelwoordjes. Dat ze me lief vinden maar ook wel een beetje zot.
De donkere schaduw die al een paar dagen achter mij hangt, lost op in deze meisjeswarmte. Ik voel de natuurlijke eenvoud in hun leven. Deze gewaarwording helpt me weer op weg.
Ik rijd op de fiets door de velden naar huis. Het ruikt anders. De geurigheid van de lente. Zelfs laat op de avond…
12 opmerkingen:
Leuk, he, dat ze jou een 'zotteke' vinden.
zo mooi geschreven, zo liefdevol! En zo waar...
ik word er helemaal 'zottekes' van... en 'giechelig!
Zo lief!
Mooooi!
Ja! Heerlijk! Enne... geniet ervan!
Hoe mooi je dit verwoordt!
Mooi, ik zie het voor me.
lief he, die strelingen door je haar.
Dit zijn echte mooie momenten.
Knap!
Er nog nooit aan gedacht de 'cursiefjes uit je werkveld' als een bundeltje te laten publiceren?
Ze verdienen het!
@Iedereen: Dank je voor de complimenten.Ze maken me blij!
Awel ja, dat publiceren vind ik eigenlijk ook, het is heel mooi en sterk hoe je erover schrijft...
Of cursiefjes in een tijdschrift...
Als je ooit tijd vindt bij al de rest :-)
Een reactie posten