We hoorden hem roepen. Helemaal overstuur. Nee, ik wil niet... galmt het door de lege gang. Hij heeft een baard en ziet eruit als een echte man. Toch leeft hij al heel zijn leven op kleuterniveau. Meestal laten ze hem maar wat als hij weer eens bokkig is. Dan gaat het vanzelf over. Vandaag was het anders.
Zijn moeke, die hij elke week in het rusthuis bezoekt, stierf een paar dagen geleden. Een duidelijk afscheid zou hem kunnen helpen tijdens het verwerkingsproces. Ik had de doodsbrief al zien hangen. Moeke was al bijna negentig. Haar leven was niet simpel. Ze kreeg zes kinderen. Vijf daarvan leven met een handicap. Drie van hen bij ons in de instelling.
Na een tijdje wordt het terug stil op de gang. Wanneer ik op weg ga naar een vergadering zie ik hem in de auto stappen. Ze hebben hem een hemd aangekregen. Ook zijn veters zijn vastgeknoopt. Het valt op dat zijn haar, voor deze gelegenheid, met iets meer zorg gekamd is. Hij lacht terug.
Moeke hemel, roept hij blij…
6 opmerkingen:
Het is beter...
Dat hij afscheid gaat nemen...
Zodat hij het begrijpt, op zijn manier.
Zal engelengeduld gevraagd hebben, hem overtuigen...
niet afnemen, dat hemelgeloof... te mooi toch?!
Zes kinderen waarvan vijf met een handicap, dat kan je je nu toch niet meer voorstellen hè?
Dacht net hetzelfde als Zapnimf. Die vrouw had toch geen leven... en voor dat ene 'normale' kind zal het ook geen simpel bestaan zijn.
maar goed dat hij het zal geloven van de hemel en de engelen...
Ik word altijd een beetje stil van deze indringende logjes. Prachtig toch, ondanks of juist dankzij alles.
Een reactie posten