Volgens mij ben je slimmer dan ik, zegt ze, terwijl ik haar een verse tas koffie ingiet. Daarom zou ik je iets willen vragen. Verbaasd kijk ik haar aan en hoop dat ze geen al te hoge verwachtingen koestert. Tussen het poetsen door nemen we dus even tijd voor een babbel. We delen het laatste stuk appeltaart.
Het is die moeder van het grote gezin waar ze zich zorgen over maakt. Al tien jaar gaat ze er elke week poetsen. Nooit zag ze haar iets anders dan fruit eten. Het fruit wordt gesneden in blokjes die allemaal even groot zijn. Soms doet ze er een halve dag over vooraleer het fruit op is. Het lijkt wel alsof ik de laatste weken enkel haar benen zie lopen. Dat tenger lichaam, die botten die je overal ziet…daar ben ik dus ongerust over en dat wilde ik je vragen, waarom stopt iemand met eten?
Ik slik mijn laatste stuk taart door en verslik me erin. Dan doe ik een poging om uit te leggen wat ik zelf niet goed versta. Jeugdtrauma’s en een destructief zelfbeeld hoor ik mezelf zeggen. Maar ik heb ook een rotjeugd achter de rug en vind mezelf ook te dik, zegt ze, daarom ga ik toch niet boven het toilet hangen.
Uit de boekenkast neem ik het boek ‘Ann’ anorexiepatiënte en incestslachtoffer, opgetekend door Kristien Hemmerechts. Lees dit boek eens, het is vlot leesbaar. Het hielp mij een beetje verstaan wat de oorzaak van een eetstoornis kan zijn. Terwijl ze het boek aanneemt, zie ik haar twijfelen. Neem het gerust mee hoor, ik kan het een tijdje missen, zeg ik. Het boek verdwijnt in de grote tas die ze altijd bij zich heeft…
5 opmerkingen:
Helaas komt het veel voor.
Veel bij meisjes
heel dikwijls zijn ze de eersten van de klas.
maar waarom? Ik heb me al enkele antwoorden gegeven.
Maar wie ben ik?
Zich zorgen maken is één, maar er iets aan kunnen verhelpen...?
Ja, waar kun je terecht met dit soort zorgen? Welke instantie kan hier iets mee? In Nederland zou ik zeggen: schakel Jeugdzorg in want als de moeder dit doet, lijden haar kinderen eronder... maar hoe dat in Belgie zit? Geen idee!
Ik heb er overlaatst ook een boek over gelezen, maar ik ben de titel even kwijt (het was een boek van Wim Geysen). Ik vond het wel knap, zo'n persoonlijk verhaal. Ik las het omdat ik graag wou weten wat mensen drijft om zichzelf zo te verwaarlozen, maar ik kan er maar niet achter komen. Het is een misterie dat je volgens mij alleen maar kan begrijpen als je het zelf meemaakt.
Ik moet er geen boek over lezen, ken het van binnen en buiten, van 60 naar 30 kg, van springlevend tot bijna dood, eerst van thuisuit, later als verpleegster in het ziekenhuis en altijd komen die gemengde gevoelens van aversie/meededogen boven, dat laatste vooral voor de entourage. De stress en spanningen dat dat met zich meebrengt zijn onnoemelijk. Ik wens het niemand toe.
Buiten luisteren is er weinig dat je kan doen als buitenstaander.
Een reactie posten