donderdag 12 februari 2009

Oehoe.

Het geraamte van ijzerdraad maakte ik zelf, maar zij gaan me helpen met de afwerking. Het wordt een groepswerk. Uit de stukken zacht leder die ik nog in de kast vond, knippen ze uilenveren. Ik maak ze één voor één vast aan het geraamte. Zo wordt een uil geboren.

Ieder om beurt komen ze naast me zitten om te knippen. Tevens een momentje van persoonlijke aandacht. Altijd meegenomen, zie je ze denken.

Voor C. is het nogal moeilijk. Het werken gaat maar met één hand. De andere ziet eruit als hand, maar daar is alles ook mee gezegd. Ik laat haar maar doen, zeg niets, hoewel ik zie dat het moeilijk gaat. Weet je, zegt ze, met één hand kan je evenveel als met twee. Als er echt iets niet lukt, zoek ik gewoon een andere uitweg. En zo lukt het altijd, maar dan op mijn eigen manier.

Regelmatig gluur ik opzij en zie haar worstelen met schaar en leder. Aan het einde van de les heeft ze drie uilenveren uitgeknipt. Vooral niet op de lijntjes die ik tekende. Trots kijkt ze hoe ik haar uilenveren aan het geraamte hang. Toch goed dat we met veel handen zoiets moois kunnen maken, merkt ze trots op… en daar kan ik ook alleen maar blij om zijn!

9 opmerkingen:

Tricky zei

fantastisch... hoe jij beschrijft hoe deze vrouw met beperking zo moedig haar eigen weg zoekt... en gaat! ook dat is fantastisch, het doet me helemaal warm worden! het zal vast een prachtige uil geworden zijn!

Anoniem zei

Heerlijk toch dat ze zegt ' met één hand kan ik evenveel als met twee' en dat ze gewoon haar eigen manier zoekt. Meer mensen zouden op deze manier moeten denken. Velen kunnen van haar iets leren.

Polle zei

Mooi inderdaad: Weet je, zegt ze, met één hand kan je evenveel als met twee. Als er echt iets niet lukt, zoek ik gewoon een andere uitweg." Toe te passen als een soort universele levensles.

Elsje zei

herkenbaar, een oud-collega van mij is halfzijdig verlamd en heeft ook allerlei manieren gevonden om als 'eenhandige' dingen te doen waar je normaal gesproken twee handen bij gebruikt. diep ontzag heb ik daarvoor!

Anoniem zei

heerlijk...
mensen met een lichamelijke beperking en dan toch doorgaan....
ik hou van ze...

Anoniem zei

mooi,
En ook wat Polle zegt:
Toe te passen als een soort universele levensles.

adelheid zei

Ha ja want we hebben allemaal wel onze (zichtbare of onzichtbare) beperkingen.
Doet me denken aan Joy van der Stel. Haar boek, "De kracht van mijn onmacht", een echte aanrader.

Anoniem zei

Wat een prachtig, krachtig stukje.

Olive zei

één woord: inspirerend!