vrijdag 20 februari 2009

Lulu Wang.


Ik loop voor de spiegel heen en weer. Voor het eerst in een week heb ik weer schoenen aan. Dat voelt goed, opgetogen laat ik de spiegel achter.

Vanavond ga ik luisteren naar Lulu Wang. Een lezing over de Chinese cultuur en de verschillen met Europa. Ze komt op in haar prachtig roze kimono met grote split. Ik word ingenomen door deze kleine, maar bijzonder boeiende schrijfster.

Ze begint haar lezing met een sprookje. Over een aan alcohol verslaafde man en zijn vrouw. De worm die in zijn buik leefde, volgens een boeddhistisch priester, moest verwijderd worden. Het zou DE oplossing zijn voor zijn verslaving. Toen die worm uiteindelijk zijn lichaam verliet, stierf de man. Het sprookje leert ons dat je alles in een breder kader moet zien. Dat is de toon waarmee ze heel haar uiteenzetting doet.

Na de pauze gaat ze een dialoog aan met het publiek. Ze vraagt om geen moeilijke vragen te vermijden. Het één kind beleid, de studentenopstand op het tiananmen plein, Mao zedong en de Tibetaanse kwestie, alles komt aan bod. Ik schrik van de gretigheid waarmee het publiek deze vragenregen afvuurt. Iedereen is verontwaardigd als ze mijmert dat het Chinese volk nog niet weet of ze Mao een held of een dictator moeten noemen. Ze legt uit dat als chinezen zouden kweken als konijnen er ondertussen chinezen in onze achtertuinen zouden wonen. Haar woorden. 7 procent van de wereldoppervlakte wordt bewoond door chinezen. Die bewoonde oppervlakte moet 22 procent van de wereldbevolking eten geven…

Haar woordenstroom is onmogelijk volledig uit te schrijven. Ik vergeet een heleboel vandaar de linkjes in dit relaas. Als ze vanachter de coulissen geen teken hadden gedaan, had ze volgens mij blijven vertellen tot de morgenstond. Ik vind Lulu Wang een dappere vrouw. Tijdens haar lezing gebruikt ze vaak lichaamstaal. De vuist op haar hart. De armen wijd open. Haar kleine Chinese handen lijken wel een dans op zichzelf. Zij weet beter dan wie ook hoe de situatie in China is. Maar de lezing ging daar uiteindelijk niet over. Het was een les in levenskunst. De grote vraag is; Wie ben jij om te oordelen over een ander…

Mijn agenda bevat vanaf nu een gedicht in Chinese karakters, getekend door de schrijfster zelf.

Moge geluk je volgen
als een zonnebloem
de zon.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik lees haar boeken graag (het programma China voor beginners vond ik iets minder geslaagd). De lezing leek me wel heel interessant!

Anoniem zei

Wie ben jij om te oordelen over een ander…

dat zou iedereen tegen elkaar moeten zeggen,
en dat dan het oordeel zou stoppen over een ander..
dát zou mooi zijn,
mooi geschreven
groetjes
klaproos

Anoniem zei

Haar verhaal wekt mijn interesse.
Ik ken ze niet.
En "niet oordelen" is zo mooi.

Anoniem zei

Deze Lulu heb ik al op tv gezien. Er zijn weinig mensen die zo hun gedacht durven/kunnen zeggen als zij het doet. En haar uitspraken doen idd nadenken.
Een heel speciale dame.

Tricky zei

vind haar ook een straffe madame, die boeiend kan vertellen (zag haar eens op TV)... en het tekstje kan me ook wel bekoren natuurlijk (zonnebloemen hé!)

fijn dat je weer 'te voet' bent... ;-)

zapnimf zei

Ik heb alleen haar debuut gelezen, het Lelietheater. Dat was adembenemend.