vrijdag 16 januari 2009

J.

Onze vaste bewoners in de instelling gaan soms op weekend of voor een tijdje op vakantie. Wanneer de kamers dan leeg zijn, worden ze ingenomen door kinderen die nog thuis wonen. Het zijn meestal zeer jonge kinderen die heel veel pedagogische begeleiding nodig hebben. Ze kennen het leven in de instelling niet en structuur is hen onbekend.

J. is een lief ventje van zeven jaar. Op het eerste zicht een vrij gewoon jongetje. Grote nieuwsgierige ogen en glanzend blonde krullen. Hij komt met zijn snoet vlakbij om lachend recht in je ogen te kijken. We worden er allemaal door vertederd, maar al snel slaat de sfeer om.

J. blijft nergens af. Hij klimt overal op. Steekt alles in zijn mond. Hij kleedt zich heel de dag aan en uit. Alles en altijd met een brede lach. We lopen hem heel de dag achterna en beschermen hem tegen zichzelf.

Na drie dagen verwelkomen we zijn ouders die hem terug komen ophalen. Ze hebben vooral een beetje bijgeslapen. Een paar dagen rust in huis en wat extra aandacht voor het zusje van J. Het is thuis heel moeilijk. Toch zijn ze van plan J. zolang mogelijk thuis te laten wonen. De jonge mama, een beetje onwennig, vertelt dat het soms enkel ‘overleven’ is. Na drie dagen werken met J. kan ik me dat levendig voorstellen.

Achteraf denk ik aan de lange wachtlijsten van jongeren boven de 21 jaar. 14000 jong volwassenen wachten op een plaatsje in een instelling of beschermd wonen project. In afwachting daarvan blijven ze thuis wonen. Ouders moeten vaak hun werk en sociaal leven opgeven om thuis te blijven voor hun zorgenkinderen.

Mensen met een beperking kunnen door dit tekort hun leven niet zelf invullen. Ze worden nog een keer extra beperkt. Het recht op een zelf gekozen woonplaats en daginvulling zou, ook voor hen, een elementair basisrecht moeten zijn. Daarom moet hier ook dringend een oplossing voor komen. Ik hoop dat wanneer J. wat ouder zal zijn, er iemand in Brussel eindelijk de hoogdringendheid van dit probleem heeft gezien, en dat er ook daadwerkelijk oplossingen komen. Ondertussen leven deze mensen toch op goeie hoop. Ik wenste hen het allerbeste en dat meen ik uit de grond van mijn hart.

8 opmerkingen:

Yvette zei

Hoi, ik was een tijdje achter met lezen bij jou. Het allemaal in één keer lezen heeft ook wel wat. Ik heb genoten en ja wachtlijsten...

Anoniem zei

dat wens ik met jou ook ja, maar ik weet dat er weer gekort wordt in de zorg, dat vertelde m'n petekind me gisteren nog, het zal dus alleen maar zwaarder gaan worden ben ik bang,

groetjes
klaproos

adelheid zei

Ja die wachtlijsten dramatisch, iedereen weet het, en waaraan besteden we ons geld?
'k Leg me daar niet bij neer, Klaproos, dat er weer bespaard zou worden in de zorg, in juni is het hier weer verkiezingen, op de juiste stemmen zou ik zeggen!

Elsje zei

Wat sneu toch voor zo'n kindje en wat ontzettend fijn dat jullie de ouders de mogelijkheid bieden om even bij te slapen en wat aandacht te hebben voor het andere kind.
Als moeder van een ADHD-ertje weet ik hoeveel energie een niet-doorsnee kind kan kosten en hoezeer dat ten koste kan gaan van aandacht voor de andere kinderen.

zapnimf zei

Ik geloof dat je overschot van gelijk hebt.

Anoniem zei

ik hoop dat de nieuwe minister van welzijn concrete maatregelen neemt om die wachtlijsten nu eindelijk eens weg te werken!

Anoniem zei

Ik hoop het ook, maar ik vrees er voor gezien de economische toestand momenteel.

Wij kennen een gezin dat zo'n kinderen tijdelijk opvangt. Ze doen het al jaren. Ik bewonder ze enorm, want ik weet niet of ik dat zou kunnen opbrengen. In plaats van te roepen op de overheid, moeten we mss zelf wat meer initiatieven in die richting nemen.

Anoniem zei

Ik vertoef er ook, in de sector met deze kinderen. Het is hartverscheurend, maar tegelijk ook hartverwarmend, elk beetje betekenis dat je kan bieden.