Als ik in de natuur wandel, verlaat ik soms het pad en stap resoluut het bos in. Ik wijk al eens graag af. Letterlijk en figuurlijk. Het begane achterlaten en een nieuw pad vormen geeft me een gevoel van vrijheid.
Al de aandacht die ik in me heb, gebruik ik om goed te kijken waar ik mijn voeten zet. Het magisch moment van elke wandeling. De wereld en zijn spelers even vergeten.
Gisteren belandde ik zo plots in een sprookje. Dit huisje verwelkomt me. Ik nam deze foto en ging op een boomstronk zitten. Het voelde een beetje als Grietje, maar dan zonder Hans…
4 opmerkingen:
hopelijk ook geen boze toverheks! :-)
Waren er snoepjes?
en nu heeft het huisje dus geen dak meer?
Binnenkort de boze wolf met grootmoeder in zijn maag!
Een reactie posten